Ik snuffel rond op verschillende wasbare luiersites. Ik kan het gewoon niet laten, ik moet gewoon zien wat er allemaal te krijgen is, steeds maar weer opnieuw. Die wasbare luiers zijn een soort verslaving, eigenlijk wil ik gewoon alles proberen. Elk merk en elke soort luier wekt bij mij nieuwsgierigheid.
Maar wat nou echt onweerstaanbaar is voor mij? Mooie printjes op wasbare luiers. Elke keer weer kan ik het echt niet laten, ik zie wat moois en ik val er voor. Soms lukt het me om me niet gek te laten maken door deze aantrekkingskracht en besluit ik dat ene overbroekje niet te kopen. Wauw, dat kost een hoop zelfoverreding hoor. Een andere keer weet ik het keer op keer tegen te houden en dan op een dag, is er toch per ongeluk hop een nieuw overbroekje in mijn winkelmandje gevallen.
Wat ik wel tot nu toe goed heb weten te weerstaan is het kopen van pocketluiers en all-in-ones omdat ze zulke mooie printjes hebben. Er zitten echt prachtige tussen, maar ik ben niet zo weg van het systeem. Losse overbroekjes echter roepen me soms gewoon echt vanachter mijn computer. Ook voorgevormde luiers met mooie printjes hebben de neiging richting mijn winkelmandje te wandelen. Meestal klik ik daarna de site weer weg, of ik reduceer het winkelmandje tot wat ik echt nodig heb en dan zit er bijna niets meer in en vind ik het zonde van de verzendkosten en zo.
Wat is dat toch met die printjes dat het zo aantrekkelijk maakt om ze te kopen? Hoe het precies werkt weet ik niet, maar volgens mij gaan mijn hersenen gewoon blije stofjes maken bij het zien van mijn baby’s billen in zulke mooie luiers. Zelfs het idee alleen al was genoeg want het was voor mij de grote aantrekkingskracht van de wasbare luiers waardoor ik er voor gevallen ben.
Die printjes maken voor mij alles goed. Verschonen is nog steeds hartstikke leuk, elke keer bedenken welke mooie luier je nu weer gaat pakken. Wassen is soms maar gedoe, maar dan komen die mooie luiers weer voorbij en dan weet je weer waar je het voor doet. Voor de printjes. Diezelfde printjes zijn voor mij een van de redenen om zelf voorgevormde luiers te naaien. Dan kan ik het allerleukste stofje kiezen voor de buitenste laag.
Hoewel ik met veel liefde wasbare luiers voor mijn jongste telg gebruik is de liefde bij voor mijn eigen wasbare/herbruikbare (verzorgings)producten nog niet helemaal toegeslagen. Ik probeer van alles maar echt fan ben ik nog nergens van geloof ik.
Menstruatiecup
Zo probeerde ik ooit een menstruatiecup, ik deed uitgebreid research naar welke ik dan nodig zou hebben, wat fijn zou zijn en bestelde er één. De eerste keer was het nogal een gefrummel om ‘m er in te krijgen maar uiteindelijk zat hij, soort van. Maar echt lekker zat het niet. Ik probeerde het een paar dagen later nog een keer maar toen kreeg ik ‘m er wel in maar daarna echt bijna niet meer uit. Het ding had zich vrij diep naar binnen gewurmd en zich keurig zoals het hoorde vastgezogen. En toen kwam ik er nauwelijks meer bij en lukte het met heel veel moeite om het vacuüm te verbreken en ‘m er uit te pulken. Ik zal jullie verdere bloederige details besparen maar jullie begrijpen dat het niet echt een succes was. Het idee wel, wat is er nu fijner dan gewoon zo’n ding inploppen wat je vervolgens niet meer voelt en dat dan af en toe te legen en schoon te maken. Al moet ik zeggen dat ik nog niet zo goed wist hoe dat dan zou moeten op een openbaar toilet waar je dan na al dat gehannes met je bloederige vingers … nou ja laat ook eigenlijk maar.
Wasbaar maandverband
Het volgende experiment was wasbaar maandverband en wasbare inlegkruisjes. Ik kocht van verschillende merken en verschillende maten maar eigenlijk heb ik nooit van die dingen in mijn broek gehouden. Ik vind het maar kriebelig en warm en ik voel het de hele dag zitten en het kruipt in m’n, nou ja laat dus maar. Ik vond wasbaar maandverband en wasbare inlegkruisjes wel beduidend fijner dan de wegwerpvariant. Minder broeierig en zo. Ik weet nog wel dat ik toen ik die dingen al een hele tijd in gebruik had er achter kwam dat ik ze verkeerd om gebruikte, daar zat wel een laagje stof, maar daar onder gelijk het laagje pul wat het vocht tegenhoud. Hmmm, waarom zie je bijna geen verschil? En moet je dan de witte kant boven doen of de vrolijk gekleurde kant? Of de stipjeskant of de stipjeskant. En dan verschilt het ook nog per merk. Nou ja, ervaringsdingetje denk ik. Na de bevalling gebruikte ik ze een tijdje als ‘kraamverband’ want dan mag iets anders nog niet. Op zich wel prima, was ook niet zo veel nodig.
Wat ik wel écht een nadeel vind zijn de drukknoopjes om ze aan je onderbroek vast te klikken. Ga maar eens op de fiets met een drukker in je kruis. Ik had bijna ter plekke op straat dat ding uit mijn onderbroek willen trekken want het was echt behoorlijk onaangenaam. Het werd een fietstochtje naar de stad waarbij ik in een vreemde houding op mijn zadel zat.
Als ik maandverband of inlegkruisjes nodig heb of wil gebruiken dan vind ik de wasbare variant dus wel fijner dan de wegwerpvariant maar als het niet hoeft toch liever niet.
Wasbare zoogcompressen
Waarvan ik echt dacht dat ik het fijn en mega handig zou vinden waren wasbare zoogcompressen. Ik kocht een flinke dot in allerlei soorten en maten want ik was vast van plan borstvoeding te gaan geven en ik ging me in ieder geval niet laten tegenhouden door het ontbreken van zoogcompressen. Nou, ik ga toch maar geen fanclub oprichten. Ik kreeg er jeuk van en vond het veel te broeierig. Die natte lap die de hele dag je tepel vochtig houd met aan de achterkant een stuk plastic om datzelfde vocht tegen te houden, niet fijn. Op zich wel fijn dat je niet met natte plekken in je shirt rondloopt natuurlijk. Uiteindelijk probeerde ik een hele lading wasbare zoogcompressen maar bij merk 4 of 5 heb ik het opgegeven. Dan maar wegwerp, ik deed overigens wel heel erg zuinig met die wegwerp zoogcompressen want al vrij snel lekte ik alleen tijdens de voedingen aan de andere borst een paar druppels dus elke keer als ik ging voeden deed ik het zoogcompres aan de andere kant en daar liet ik het zitten tot de volgende voeding, dan wist ik ook gelijk waar ik was gebleven.
Inmiddels is Fosse 5,5 maand en ik heb de zoogcompressen al zeker 1,5 maand helemaal niet meer gebruikt. Een heel enkele keer lek ik ineens toch een beetje, maar het is niet eens een zoogcompres waard. Ik zit toch voortdurend onder de natte plekken omdat Fosse me regelmatig nogal overvloedig bespuugt.
Wasbare wattenschijfjes
Ja, oké, hier ben ik best redelijk enthousiast over. Ik heb gewoon schijfjes van een soort microbadstof met een roze randje. Dat laatste had van mijn dan weer niet zo nodig gehoeven maar ach het staat wel fleurig. Ik ben enthousiast maar ik moet zeggen dat ik niet echt vaak wattenschijfjes gebruik eigenlijk. De wegwerp wattenschijfjes daar koop ik denk ik eens in de 3 jaar een zak van. Dat komt omdat ik niet vaak make up gebruik ook denk ik. De wattenschijfjes die ik gebruikt heb om make up van mijn gezicht te halen zijn helaas wel nog steeds grijzig gevlekt, maar het werkte prima. En verder gebruik ik ze vooral om de thermometer na gebruik schoon te maken met alcohol. Daarna gooi ik ze bij de luierwas.
Iets gemist?
Ik vraag me toch af wat ik verkeerd doe. Heb ik soms de wasbare vrouwendingen memo gemist waar in stond hoe je die dingen op een fijne manier kunt gebruiken? Of had ik eigenlijk wollen maandverband moeten proberen? Zijden zoogcompressen heb ik wel geprobeerd, best fijn, alleen op de een of andere manier werkt het niet zo goed dat ze steeds met de hand gewassen moeten worden en dat het vrij grote lappen waren.
Ik ben ook erg benieuwd naar jullie ervaringen. Wat voor wasbare (vrouwen)producten gebruiken jullie en waar zijn jullie nou wél tevreden over (of juist helemaal niet?
Ik gebruik wasbare luiers en ik naai regelmatig kleding en andere dingen voor de kinderen. In eerste instantie leek het me maar onhandig om luiers te gaan naaien, over het prijsaspect dacht ik verder niet na. Totdat Fosse uit een groot deel van zijn luiertjes was gegroeid; ik had namelijk een hele stapel newbornluiers en die zijn vrij snel te klein.
Ik besloot me er toch eens in te gaan verdiepen. Welke stoffen kon ik gebruiken, welke patronen kon ik vinden. Overbroekjes naaien met pul lijkt me nog een beetje eng. Pul is een stof die vocht tegenhoud maar wel ademt. Met gaatjes er in laat het vocht natuurlijk ook gelijk door en heb je lekke broekjes. Bovendien luistert het nogal nauw welk patroontje je gebruikt vanwege de pasvorm en daar bovenop is er maar weinig pul verkrijgbaar en vaak ook niet met de geweldige patroontjes die de gekochte overbroekjes hebben.
Ik begon me het naaien van hennep-katoen inleggers, lekker simpel rechttoe rechtaan maar wel effectief want hennep neemt erg veel vocht op, alleen niet zo heel snel. Deze stof kocht ik bij studiospatz.nl, hier verkopen ze ook pul en trouwens ook prachtige biologische stofjes. Ik ben echt weg van de vele kleurrijke tricot stoffen die ze hebben.
Daarna verbouwde ik een prefold tot luier, dat werd een eh nogal lelijk project, het functioneert wel, maar het is vrij klein al en je moet het vastzetten met een luierklemmetje en dat vind ik nou juist niet zo fijn. Elke keer als Fosse huilt denk ik dat die haakjes in zijn huid steken en hij huilt nogal vaak dus ik ben steeds aan het voelen in zijn luier.
Tweedelige luier
Oké, tweedelige luiers dan maar. Aangezien ik daar meer van wilde hebben en ze behoorlijk prijzig zijn om los te kopen. Ik kocht bamboe-katoenfleece bij kickenstoffen.nl en ook flanel en hydrofiel stof, je weet maar nooit.
Ik kocht een patroon bij maxandmeena.com en ik ging aan de slag met mijn eerste voorgevormde. Het werd een mooie luier, zeker bruikbaar, maar ook wel erg groot. Vergelijkbaar met de anavy one size die ik momenteel gebruik voor de nacht. Best handig hoor, heb ik een extra nachtluiertje, Fosse heeft soms van die dagen dat hij ze achter elkaar vol poept dus dan is een reserve echt geen overbodige luxe.
Maar ik wilde juist een mooie slanke luier, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de voorgevormde luier van hu-da waar ik erg tevreden over was. Ik vond een best aardig gratis patroon: https://bibieke.wixsite.com/bibieke/bibiekes-luierpatroon
Het voordeel is dat deze luier op maat is, dus dan heb je gewoon minder stof over. Het nadeel is dus dat Fosse er op een goed moment waarschijnlijk uitgegroeid zal zijn. Maar als ik de luier naast de Hu-da luier houdt dan vind ik dat ze qua grootte aardig overeenkomen dus we gaan het gewoon zien.
Het naaien van de luier
Ik gebruikte 1 laag bamboe-fleece en 1 laag tricot katoen wat ik nog had liggen in de luiervorm. Ik voegde aan het patroon van bibieke (ik gebruikte de medium luier) nog drukknoopjes toe om de luier wat te kunnen verkleinen. Verder gebruik ik kwalitatief goed garen zoals Gütermann garen omdat de luiers veel gewassen zullen worden en ik niet wil dat ze binnen de kortste keren uit elkaar vallen.
De benodigdheden voor de luier (minus het elastiek).
Ik gebruikte de vorm van de inlegger van Max&Meena als kern voor de luier omdat deze een mooie vorm heeft (een beetje de vorm van een ouderwets sleutelgat) en hiervoor gebruikte ik nog een laag bamboo-katoen fleece en daarnaast een laag flanel.
Hier zie je mooi de vorm van de inlegger. Tussen de benen smaller en breed aan de voor en achterkant.
Uitrekenen hoeveel klittenband ik van elke soort nodig heb.
In eerste instantie wilde ik het klittenband net zo hebben als bij de Hu-Da luier. Zie hieronder het resultaat.
Fosse 6,7 kg (5,5 maand oud)
Ik vond het uiteindelijk toch niet zo handig en besloot de klittenbandsluiting nog een beetje aan te passen.
Dit is het uiteindelijke resultaat. Ik ben er ontzettend blij mee en hij werkt supergoed. De absorptie is goed en de luier valt mooi slank. Ik vind het ook fijn dat er aan de voorkant niet al te veel stof zit. Dat is bij het patroon van Max & Meena wel in het begin omdat de flappen helemaal over elkaar heen gaan en je de hele luier naait uit meerdere lagen terwijl je hier in de kern lagen toevoegt.
Van het klittenband heb je trouwens veel meer zacht dan hard klittenband nodig en naaibaar klittenband (dus geen plakklittenband). Dit is te bestellen bij fournituren.nl en bij zelfgordijnenmaken.nl. Bij de laatste heb ik het deze keer besteld omdat het iets goedkoper was. Ik bestel wel regelmatig fournituren bij fournituren.nl, ze hebben een erg uitgebreid assortiment, de drukknoopjes en garen komen daar vandaan.
Zie hier het eindresultaat:
Ik vind het verbazingwekkend goed gelukt en ook nog eens leuk om te doen. Bovendien is het kostentechnisch zo ook leuker. Ik ben benieuwd hoe de luiers in het verdere gebruik gaan bevallen. Ik had de stoffen één keer voorgewassen, er wordt aangeraden om de luiers 3x voor te wassen voor gebruik omdat de absorptie daar veel beter van wordt maar eigenwijs als ik ben heb ik het dus bij die ene voorwas gelaten. Ik heb de luiers inmiddels allemaal een keer gebruikt en tot nu toe bevallen ze prima qua absorptie, moet je nagaan hoe dat zal zijn als ze vaker gewassen zijn.
Je kind voor het eerst naar de kinderopvang brengen is denk ik voor elke ouder een beetje spannend. Ik ben vrij nuchter maar er waren toch echt wel wat piekermomenten vooraf over hoe het zou gaan. Zou hij niet alles bij elkaar krijsen? Gaat hij wel slapen? Drinkt hij goed uit de flesjes? Hoe zal hij het vinden? Vragen genoeg dus maar ik vond het toch ook wel fijn. De tijd is rijp voor dat dagje kinderopvang zodat ik mijn handen ook eens vrij heb. Geen blogs typen met baby op mijn schoot, geen haastige luierwasjes vouwen in een slaapje.
En die wasbare luiers dan
Toen Fosse voor het eerst ging wennen heb ik gevraagd of ze wasbare luiers wilden proberen. Ik vond het best wel spannend want ik weet dat er geen andere kindjes zijn op onze locatie die wasbare luiers gebruiken. Zouden ze er wel voor open staan? Zouden ze het wel goed doen? Wat nou als ze die luiers helemaal scheef om doen en hij steeds lekkages heeft? Ik voelde me er best onzeker over om het te vragen. Je vraagt toch om voor jou kind wat extra’s te doen. Niet dat ik het zie als iets extra’s, ze hoeven die luier alleen maar om en af te doen en in een zak te stoppen. Normaal stoppen ze de poepluiers ook in een plastic zakje om apart weg te gooien dus volgens mij is het niet heel veel extra werk.
“Ik begreep dat jullie katoenen luiers gebruiken?” zei de leidster op die eerste dag. Ik had dat bij de intake al aangegeven en gezegd dat ik het fijn zou vinden als ze dat wilden proberen. Katoenen luiers, ik zie gelijk van die ouderwetse doeken met veiligheidsspelden voor me. Niks mis mee hoor, maar kan me voorstellen dat ze daar op de opvang niet echt om zitten te springen.
Ik mompel iets over dat ze ook van andere materialen zijn, niet echt relevante informatie maar ik voel me even overvallen, nu moet ik het vragen, of ze het willen. Ik ben echt zo’n held, ik wil helemaal niet afwijken en ik wil ze ook geen last bezorgen. Ik denk aan de grote berg afval die wegwerpluiers met zich meebrengen. Ik denk aan al dat plastic en aan de vervuiling. Ik hou mezelf voor dat ik toch echt het liefst wil dat hij wasbare luiers draagt en stel de vraag:
“Zouden jullie het willen proberen met de wasbare luiers?”
Schoorvoetend
Ze staan niet enthousiast te springen maar dat had ik ook niet verwacht. De leidster die de intake doet vertelt dat ze wel eens eerder een kind in wasbare luiers hadden gehad maar dat dat altijd gedoe was en dat er veel lekkages waren. Dat hadden ze niet zo prettig gevonden. De moed zakt me even in mijn schoenen maar ik bedenk mij dat ik niet weet wat voor luiers dat waren, ik heb een systeem gezocht wat echt zo foolproof mogelijk is. Makkelijk om te doen en met weinig kans op lekkages. Ik besluit de koe maar gelijk bij de horens te vatten en zeg: “Ik heb heel mooie luiers voor hier, makkelijk om te doen en ik heb zelf eigenlijk bijna nooit lekkages behalve als ik veel te lang wacht met verschonen, zal ik het laten zien?”. De leidster loopt met me mee naar de verschoontafel. Ik pak de luiers en laat zien hoe mooi en makkelijk ze zijn. De leidster kijkt er belangstellend naar. “Zullen we afspreken dat we het gewoon een tijdje proberen?” vraagt ze.
Ik zeg dat ik dat fijn vind en dat ik ook niet wil dat het een hoop extra werk betekend. Daarnaast vind Fosse aan en uitkleden nou niet echt een feestje dus als er steeds lekken zijn vind ik dat voor hem ook niet prettig.
Ze gaan het doen!
Na de intake huppel ik bijna naar huis. Ik heb het gevraagd en ze gaan het doen. Ik weet niet wat ik had verwacht, misschien wel dat ze moeilijker zouden doen maar ik weet wel dat ik me heel blij voel. Ik ben blij dat ik het gevraagd heb, ook al had ik eerder bedacht dat ik hem anders wel gewoon wegwerpluiers zou laten dragen daar. Sterker nog, ik overwoog zelfs om hem in een wegwerpluier te brengen en te doen alsof wij helemaal geen wasbare luiers gebruiken.
Achteraf vind ik dat een stomme overweging want hij komt voort uit een soort schaamte. Schaamte omdat we het heel bewust anders doen. Maar waarom zou ik me schamen over iets waar we uit overtuiging voor gekozen hebben? Waarvan we echt geloven dat het beter is op een aantal fronten? Sterker nog, eigenlijk zou ik het liefst iedereen aan de wasbare luiers helpen, dus waarom zou ik me dan op de kinderopvang gaan schamen? Nergens voor nodig!
Steeds enthousiaster
Fosse mag drie keer een ochtend wennen. Als ik hem ophaal krijg ik een verslagje over hoe het is gegaan. Ze vertellen me niet alleen hoe hij heeft geslapen, gedronken, gespeeld, gehuild en gelachen maar ze vertellen me ook hoe het met de luiers ging.
De eerste keer gaven ze aan dat het wel mee viel met die luiers. Ze hadden hem 1 keer verschoond, geen bijzonderheden.
De tweede keer vroeg een leidster of hij er geen last van had, de luiers waar hij mee was binnen gekomen was zo breed. De luiers die ik mee geef voor daar zijn smaller tussen de benen, dat leek ze wel beter. Het was een open gesprek, ze waren echt benieuwd. Ik heb ze verteld dat het niet echt duidelijk is of het gevolgen heeft voor de ontwikkeling, dat het er op lijkt dat dat niet zo is. Dat ik aan hem ook niet echt merk dat hij er last van heeft maar dat ik wel merk dat hij het fijn vind in zijn blote billen. “Ja, dat hebben de meeste kinderen.” zei de leidster tot mijn grote geluk. Ze was gewoon benieuwd.
De derde keer wennen kreeg ik een enthousiast verslag. “Ja, we hebben er vandaag twee gebruikt want hij poepte toen hij net een schone luier aan had. Het was echt veel maar het zat allemaal nog in de luier gelukkig.”. Yes, denk ik bij mezelf, een positieve ervaring. Ik vertel dat ik eigenlijk zelden tot nooit poep buiten de luier heb. “Oh” zegt de leidster “bij andere kindjes zit het soms tot op de rug”. 1-0 voor de wasbare luiers denk ik bij mezelf.
Voor het echie
En nu voor het echie, hoe zal dat gaan met die luiers? Hebben ze genoeg aan vier? Verschonen ze wel op tijd? Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat. Ik hoop dat ze enthousiast blijven over de wasbare luiers en het geen probleem vinden om ze te blijven gebruiken. Tot nu toe heb ik er vertrouwen in dat ze in elk geval echt hun best doen om ze te gebruiken en het graag willen proberen. Meer vraag ik ook niet, elke keer dat er een wasbare luier wordt gebruikt is weer een wegwerpluier minder. We gaan het zien!
Daar zit ik weer hoor, aan de melkmachine. Fosse is vandaag naar de opvang met een hele lading flesjes zuinig door mij opgespaarde melk en nu moet ik er dus aan geloven. Ik probeer mezelf voor te houden dat het echt véél fijner is dan de hele nacht om de twee uur voeden, maar afgezien van de hoeveelheid slaap die dan veel te weinig is vind ik om de twee uur voeden eigenlijk een stuk fijner dan kolven.
Terwijl ik kolf zit ik dit te typen want ik wil graag afleiding. Soms heb ik wel het idee dat de melk dan minder goed stroomt, maar 20 minuten geconcentreerd naar die flesjes zitten staren is toch ook niks. Ik probeer te denken aan Fosse en aan dat hij mijn melk nodig heeft. Hij krijgt namelijk niets anders dan mijn melk dus ik kan er moeilijk ineens mee stoppen. Nou ja kan wel natuurlijk, maar ik wil dat helemaal niet en ik weiger vanwege die hekel aan kolven maar te stoppen of kunstvoeding te gaan geven. Daarvoor vind ik de borstvoeding dan weer te belangrijk. Maar op zulke momenten, dat ik vast zit aan dat apparaat betrap ik mezelf wel eens op de gedachte dat het toch een stuk makkelijker zou zijn als hij gewoon kunstvoeding kreeg.
Kunstvoeding
Maar als hij kunstvoeding kreeg dan had ik hem de afgelopen dagen toen hij ziek en koortsig was niet kunnen troosten aan de borst. Dan waren de nachten helemaal een drama geworden want nu werd hij na een tijdje krijsen toch elke keer wel rustig als hij bij mocht drinken. Blijkbaar is dat even nodig nu, alleen jammer dat mijn wallen nu tot op mijn knieën hangen, maar ach, het gaat vast weer over. Ja toch? Alsjeblieft?
Terug naar die kolf, op het ritme van het zuigen van dat apparaat probeer ik te typen. Lekker poëtisch. Ik kijk nog eens naar de melk die er uit spuit. Dat geeft me dan wel weer voldoening. Ze doen wat ze moeten doen. Ik kijk de mililiters van het flesje vol, ik zit al bijna op 50 aan beide kanten, maar ik hoop toch dat dat nog een heel stukje meer wordt want hoe meer ik vandaag kolf, hoe minder ik hoef bij te kolven de komende dagen. Helaas heeft Fosse vannacht om de 2 uur gedronken en 4 voedingen gehad. Mijn borsten waren dus bij het ontwaken niet echt meer vol te noemen. Sterker nog, het lijkt er op dat ik met 1 kolfbeurt misschien zelfs geen hele voeding bij elkaar krijg.
Nou ja, een hele voeding is ook een beetje een onduidelijk begrip, want ik heb geen idee hoe hij normaal drinkt en ik denk dat hij vannacht geen 120 cc per keer heeft gedronken, maar ja, zeker weten doe ik het niet. Maar 120 cc is wel de hoeveelheid die meestal wel op gaat met de fles. Meer blijft vaak staan, minder lijkt vaak te weinig. Dus 120 cc is mijn streven. Ik zit op 90, nog éven 30 cc eruit zien te persen.
Hoe krijg ik een hogere productie?
Ik besluit Google nog eens aan te zwengelen, want hoe krijg ik nou de meeste kolfopbrengst? Moet ik dan heel vaak kolven of juist lekker een tijd er tussen laten. Ik hoop natuurlijk op het laatste.
*pauze*
Google leert mij dat je beter vaker kunt kolven dan minder vaak en lang. Jammer! Ook zie ik dat je kunt proberen je borsten te masseren. Het is wat onhandig met een dubbelzijdige kolf, maar gelukkig ben ik handig genoeg om dat zonder knoeien te doen. En warempel, ineens komen er weer straaltjes in plaats van alleen maar druppeltjes.
Ik besluit tussendoor met mijn handkolf eventueel nog even extra te stimuleren voor een betere productie. Ik heb nu in elk geval 130 cc gekolfd. Dus een hele voeding. Wel jammer dat ik met voeden zelf normaal veel sneller klaar ben. Maar ach je moet er iets voor over hebben. Ik koppel mezelf af, ik ben weer vrij! Tijd om iets te gaan doen wat niet kan als ik aan het kolven ben. Huppelen door de kamer, een opera aria zingen of naaien, zoiets. VRIJHEID!
Pasvorm: Niet geschikt voor over voorgevormde luiers, met een inlegger zit het overbroekje heel mooi.
Comfort: Mooi zacht overbroekje
Persoonlijke ervaring
Toen ik de Milovia newborn overbroekjes zag was ik snel verliefd op de lieve printjes. Ik las er bovendien veel goede verhalen over. Toen mijn baby er echter was bleek ik toch minder groot fan. Ik vond ze niet mooi zitten en ik vond die drukkertjes maar gedoe. Ze sloten ook niet mooi aan bij de beentjes, wat ik ook probeerde. Een vriendin die ze gebruikte in combinatie met Bamboozles was wel fan. Ik besloot ze op te bergen, echt afscheid er van nemen kon ik niet, daarvoor vond ik ze veel te mooi en goed van kwaliteit. Ik hoopte dat ze als Fosse wat groter was beter zouden zitten.
Wat ik toen nog niet wist was dat deze overbroekjes gewoon niet zo geschikt zijn voor een tweedelig systeem met voorgevormde luiers. Ik probeerde het nog een paar keer maar het bleef moeilijk ze goed sluitend over een voorgevormd broekje te krijgen. Waar ze wél heel geschikt voor zijn ontdekte ik pas toen Fosse al een maand of 4 oud was. Toen stopte ik er namelijk een inlegger in omdat de voorgevormde luiers allemaal in de was zaten. En ineens bleek het broekje prachtig aan te sluiten en vormde het samen met de inlegger een mooie slanke luier. Dus dát was het! Het is maar goed dat ik het nog niet had opgegeven.
Inmiddels is Fosse ruim 6,5 kg maar ik gebruik de Milovia newborn overbroekjes nog steeds met veel plezier in combinatie met een inlegger.
Voordelen
Vormt in combinatie met inleggers een mooi slank systeem.
Heeft voor en achter zachte flapjes van fleece waar een inlegger achter kan worden gestoken.
De overbroekjes zijn zacht en van goede kwaliteit.
Ze hebben super lieve printjes.
Nadelen
Past niet goed over voorgevormde luiers
Heeft geen dubbele lekgootjes
Doordat je ze met inleggers gebruikt worden de overbroekjes sneller vies. De ontlasting gaat er nogal eens naast.
Kennen jullie dat? Dat je baby slaapt en dat je eindelijk even rustig kunt douchen. Je stap onder de douche en op het moment dat de waterstraal je lijf raakt hoor je ineens gehuil, geroep of gegil. Je verstijfd en je baalt, wéér niet rustig douchen. Je gooit gauw wat shampoo in je haar, want die vette lokken kunnen écht niet meer, spoelt het half uit en springt weer onder de douche vandaan. Met een paar halen veeg je de ergste druppels van je lijf en naakt ren je naar je kind om het te gaan troosten.
En dan niets… de baby slaapt als een roosje, je kunt nog geen traan bespeuren. Huh?
Gestoord
En dan besef je het, je bent psychisch niet helemaal in orde. Niet alleen vergeet je ongeveer alles en is je hoofd een chaos maar nu hoor je ook nog dingen die er niet zijn. Oh nee.
Voor je naar de psychiater gaat, volgens mij hebben heel veel moeders hier last van en is het eigenlijk best normaal. Niet alleen speelt slaapgebrek je parten, ook je moederinstinct staat helemaal aan. Zeker in het begin als je kind nog zo hulpeloos klein is dat het alleen maar kan huilen. En huilen, tja, dat kun je horen in de wind, in de druppels van de douche en soms zelfs in stilte.
Gillen
Ik heb hier dus heel erg last van. Fosse kan enorm gillen, hard en hoog. Hij heeft de eerste maanden ook erg veel gehuild dus dat geheel zat helemaal geprogrammeerd in mijn hoofd. Inmiddels huilt hij gelukkig wel wat minder, sinds zijn tongriempje en lipbandje doorgenomen zijn en hij zuurremmers krijgt vanwege de reflux bevalt het leven hem toch een stukje beter. Gelukkig maar want zo’n verdrietig en boos baby’tje dat tranen met tuiten huilt doet echt wat met je. Alles in je wil reageren om het op te lossen.
De eerste maanden moest ik vaak snel douchen want als hij wakker werd dan begon hij gelijk te krijsen meestal. En heel regelmatig werd hij precies wakker als ik onder de douche stond. Op een gegeven moment stond ik nooit meer rustig onder de douche want ik was altijd aan het luisteren of het wel goed ging. En ja, dan gebeurde het dus vaak dat ik iets hoorde wat er helemaal niet was. Gehuil wat geen gehuil was, misschien was er zelfs helemaal geen geluid. Maar ik hoorde het wel.
Gaat dit ooit nog over?
Gelukkig weet ik inmiddels uit eerdere ervaring dat dit er gewoon een beetje bij hoort. Moeders worden gewoon echt een beetje gestoord als ze net een kind hebben gekregen. Of het ooit helemaal over gaat weet ik eigenlijk niet. Ik hoor ook de oudsten regelmatig en dan blijken ze het niet te zijn. Het leuke is trouwens dat ik een vrij slecht gehoor heb dus als ze het wél zijn hoor ik ze juist vaak niet. Dan zegt mijn man ’s avonds: “er komt er eentje naar beneden” en 3 minuten later staat er inderdaad een kind.
Minder wordt het wel, die eerste tijd ben je moe, gespannen en is alles nieuw en bovendien is het ook heel gezond dat je alert bent denk ik want je baby is afhankelijk van jou. Op een gegeven moment krijgen dingen een ritme, hoor je alleen dingen die er niet zijn omdat je ze verwacht of als er een geluid is wat er erg op lijkt. Dat is wel zo rustig want anders kun je nooit meer rustig douchen… Oh wacht, rustig douchen wordt echt overschat, de oudste twee hebben dat ook nog niet helemaal begrepen. Daarom douche ik meestal pas als ze naar school zijn want ik heb echt behoefte aan een paar minuutjes voor mezelf zodat ik rustig wakker kan worden.
En jullie? Hebben jullie ook dat je je kinderen hoort terwijl ze geen geluid maakten? En wat ik me ook echt afvraag, hebben papa’s dat ook?
Het is vijf uur in de ochtend als ik wakker wordt van Fosse die wil drinken. Normaal slaapt hij daarna altijd verder, het is tenslotte nacht. Normaal kwam hij eigenlijk ook altijd om een uur of drie/vier. Vijf uur is rijkelijk laat voor hem. Na het drinken ligt hij te kirren en elke keer als ik hem aankijk begint hij te lachen. Het is een kleine boef.
Wakker
Mijn conclusie is helaas dat de kleine man niet meer van plan is om te gaan slapen, ongeacht wat de plannen van zijn ouders zijn. Oh nee, wat nu weer? Ik vind vijf uur of zes uur echt geen tijd om op te staan. Buiten is het nog donker al hoor ik stiekem wat vogeltjes fluiten. Het heeft ons wat tijd gekost om Lucas zo ver te krijgen dat hij dat niet meer deed, gaan we nu weer opnieuw beginnen?
Ik geef Fosse zijn speen en lees wat op mijn telefoon. Voor mij niet de beste methode om straks weer in slaap te vallen maar soms helpt het wel om hem even geen aandacht te geven.
Helaas voor mij, graaiende grijparmpjes proberen mijn telefoon uit mijn handen te meppen en als hij even oogcontact weet te maken kraait hij het uit van plezier. Ik weet al wat er gebeurt als ik hem nu ga proberen te laten slapen. Dan wordt hij boos en gaat hij héél hard huilen. En niet slapen, dat is nog het ergste.
Control+alt+delete
Ik wil het liefste dit programma afsluiten maar het is vastgelopen, ik probeer control+alt+delete, probeer dat maar eens op je Mac, werkt niet. Fosse is denk ik ook een Mac want het werkt niet. Ik kan alleen de gebruiksaanwijzing niet vinden waar de toetsencombinatie in staat om zijn verkeerd ingestarte vastgelopen wakker-programma te stoppen.
Ik besluit hem maar mee naar beneden te nemen en een boterham te gaan eten want ik heb honger en ik geloof niet dat Fosse snel weer gaat slapen. Jammer voor mij, maar als ik hem nu even meeneem en dan weer probeer dan wil papa misschien in de ochtend met hem opstaan en mij nog even laten liggen. De moeite van het proberen waard.
Vrolijke nacht
Ik besluit om de computer aan te zwengelen nu ik toch in de control+alt+delete-modus zit en deze blog te gaan schrijven onder het genot van een boterhammetje met pindakaas, mijn ultieme nachtvoeding als ik weer eens hongerig ben geworden van het borstvoeding geven. Tijdens het boterham smeren ligt Fosse vrolijke kirrend in de box te spelen maar helaas voor mij begint hij na een regel of zes geschreven te hebben te mopperen en steeds harder te huilen. Ik probeer nog een aantal keer zijn speen te geven of een speeltje zodat ik in ieder geval mijn blog af kan maken. Ik ben hier nu eenmaal aan begonnen. Helaas pindakaas heeft Fosse besloten dat het genoeg is, af en toe is hij ineens stil maar verder is hij behoorlijk boos aan het gillen. Hij wil niet in de box liggen maar bij mij, of zou hij willen slapen?
Gebruiksaanwijzing
Ik zoek nog even tevergeefs naar de gebruiksaanwijzing. Elke keer als ik net denk dat ik ‘m gevonden heb blijk ik toch een ander typenummer te hebben of mijn gebruiksaanwijzing verouderd.
Helaas werkt het met kinderen niet zo dat je in de gebruiksaanwijzing kunt kijken. Soms denk je gevonden te hebben hoe iets werkt en dan besluit je kind weer iets te veranderen. Ik was alleen even vergeten hoe snel dat bij baby’s gaat. Iets wat de ene dag werkt en de dag daarna ook kan op dag 3 volslagen verkeerd uitpakken en konden ze eerst nog geen speeltje raak grijpen, een week later kunnen ze het opeens wel.
Naar bed
Tijd om naar bed te gaan. Fosse heeft het helemaal gehad en ik kan toch niet schrijven zo. Jammer maar helaas. Eenmaal in bed moet ik wel nog even aan de slag want hij is niet van plan zich zo snel over te geven aan de slaap. Om een uur of 6 lukt het en kan ik hem weer terugleggen in de co-sleeper naast papa, ik stop oordopjes in mijn oren en kruip diep onder de dekens in de hoop dat ik nog een paar uurtjes kan slapen. Op naar een nieuwe dag met nieuwe ontdekkingen en een nieuwe pagina in de gebruiksaanwijzing.
Ik weet het niet hoor, is borstvoeding geven nu de hemel of de hel. Als ik de borstvoedingsgoeroes moet geloven is het de hemel. Voor je baby dan in elk geval. Hoe dat voor moeders dan de hemel moet zijn weet ik niet zo goed want hoe kun je nog iemand anders zijn dan mama als je baby 24/7 aan je borst hangt… of er in de buurt. En je mag geen speen geven en ook niet inbakeren. Zelfs dragen in de draagdoek kan er voor zorgen dat je voedingssignalen mist. En als je de eerste 24 uur niet huid op huid met je kind doorbrengt dan is de borstvoeding gedoemd om te mislukken. Of misschien neem ik het allemaal wel iets te hoog op.
Bij mijn eerste mislukte de borstvoeding faliekant. Of nou ja, het liep met een hoop hobbels en eindigde met een desillusie. Want wat had ik graag mijn kindje aan de borst gehad nadat hij te vroeg geboren werd na een zwangerschap met nét zo veel hobbels. Deze keer zou het anders gaan had ik me voorgenomen. Fosse zou borstvoeding krijgen, daar zou ik alles aan doen. Ik nam me voor om niet te veel over mijn eigen grenzen te gaan daarbij maar realiseerde me ook dat dit voor mij nog wel eens moeilijk zou zijn.
Ik las op internet, ik las boeken, ik las alles wat los en vast zat over borstvoeding want deze keer móest het lukken. Halverwege hét borstvoedingsboek van het moment gooide ik het boek huilend aan de kant want één ding wist ik wel, mijn zoontje moest na de geboorte 24 uur op de neonatologie verblijven omdat ik helaas niet zonder bepaalde medicijnen kan. Dus die eerste 24 uur onlosmakelijk met je kind zijn dat werd hem niet. En dat op zich was al verdrietig genoeg, maar in mijn hormonale toestand zag ik ook alleen maar hoe het boek beschreef hoe het zou gaan in die ideale wereld. Die wereld die voor mij helemaal niet bestond want hoewel ik niets liever dan thuis knus en kneuterig in een bevalbad had willen bevallen was dat sowieso nooit aan de orde geweest.
Aan de borst
In de praktijk is het natuurlijk vaak anders. Fosse bleek een natuurtalent. Hij lag bijna twee uur op mijn borst, lekker warm en dichtbij waar hij vandaan kwam. Na een kwartier begon hij te snuffelen en vond algauw een tepel waar hij zichzelf aankoppelde, met een beetje hulp van mijn kant, want ik vond dat hij al hard genoeg had gewerkt. Niks ze kruipen zelf naar je borst en leggen zichzelf aan. En goeroes zijn ook alleen maar goeroes geworden omdat mensen ze goeroes vinden.
Hij dronk 45 minuten aan de borst en begon toen zelfs wat melk terug te geven. Hij had gedronken, hij slikte en was in die eerste twee uur al verder gekomen dan Lucas in de eerste twee weken. Ik was in de zevende hemel en toen ze Fosse kwamen halen om mee te nemen naar de neonatologie stuurde ik papa mee en greep ik de kans om even wat te eten en te douchen want ik had honger en voelde me lichtelijk vunzig na al dat gezweet, bloed en plensen vruchtwater langs mijn benen.
Het eerste stukje was geslaagd, ondanks de minder ideale situatie dronk Fosse gewoon helemaal zelf uit mijn borst. Een goede start is het halve werk toch?
Dit is geen succesverhaal
Voeden in de ringsling is zo makkelijk nog niet.
Dit had natuurlijk het begin van een succesverhaal kunnen zijn, want dat hoop je dan natuurlijk, dat je gewoon lekker een lange neus kunt trekken naar de goeroes die alles zo goed weten.
Nou doe ik dat natuurlijk toch wel, maar helaas niet omdat ik het beter weet dan de goeroes maar omdat ik het toch wel anders doe dan voorgeschreven. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik trek mijn eigen plan.
Blaren
Het begon ermee dat hij me de blaren op mijn tepels zoog. Auw, het brandde. Hij wilde ongeveer continue aan de borst. De verpleegkundige van de kraamafdeling vond dat ik hem maar gewoon minder vaak en minder lang moest voelen. Ja amijnhoela, ik ga een beetje mijn pasgeborene de borst ontzeggen. Ik ben juist zo blij dat hij ‘m wil.
Nou ja, dan maar voeden met blaren dacht ik. Ik tackelde het probleem eigenhandig door Fosse elke keer af te koppelen als hij zijn kaken op elkaar klemde want dat deed hij nogal veelvuldig en dat voelde niet echt fijn.
Kraamweek
Ochtendvoeding na een veel te korte nacht.
De kraamzorg was enthousiast. Ik vertelde wel dat het brandde en dat het allemaal nog niet zo lekker voelde maar ja, hij hapte goed aan, hij dronk goed, hij kwam goed aan. Het was gewoon goed. Punt. Ze vonden mij en hem natuurtalenten. Jubelend namen ze afscheid, het ging geweldig. Dat ik af en toe nog een tegenwerping mompelde dat het toch niet héél fijn aanvoelde werd niet opgemerkt. Zelfs de verloskundige zag een soort modelmoeder met modelbaby die helemaal op elkaar afgestemd waren. Dat mijn baby zich maar steeds verslikte, hikte, boerde en spuugde was natuurlijk heel normaal. Dat vond ik ook, ze doen het allemaal toch? Dat bijna stikken in de melk van mama?
Kort tongriempje
Na maanden tobben en het gevoel hebben dat dit toch niet kon zijn wat de goeroes bedoelden besloot ik toch maar naar mijn gevoel te luisteren en een lactatiekundige erbij te halen. Dat vechten aan de borst, dat trekken aan de tepel, het klemmen, het afzakken, het gillen na de voeding, en ervoor en er tussen en en en. Nou ja, dat het dus zeer deed en onprettig was en een eindeloos gevecht dat was dus niet normaal. Volg altijd je moedergevoel…
Sterker nog, elke keer dacht ik, zou zijn tongriempje wel goed zijn? En zijn lipbandje? Ik las me in maar zag dingen over hartvormige tongen, lipjes die niet omgekruld konden worden. Ik hield mijn mond er maar over bij de lactatiekundige. En wat schetste mijn verbazing? Ze keek, observeerde, keek nog meer en constateerde dat hij toch vermoedelijk wel een verborgen tongriempje had en dat lipbandje kon ook wel eens een probleem zijn.
Bij het consultatiebureau ging ik toch nog maar een keer meten en wegen na dat consult. Tot nu toe vonden ze hem gewoon wat klein van stuk, ik twijfelde elke keer of het allemaal wel goed ging, ik verwachtte dat hij meer zou aankomen, harder zou groeien maar bij het consultatiebureau waren ze niet onder de indruk. Tot dat moment, ineens gingen de alarmbellen rinkelen want hij was wel erg weinig gegroeid.
Oké, volg altijd je moedergevoel dus. We lieten het bandje doornemen met een electrotoom. Was hard nodig, de lactatiekundige die de nazorg deed en de tandarts die de behandeling deed waren verbaasd dat ik zo lang had volgehouden, het leek ze pijnlijk hoe hij compenseerde met zijn kaak wat zijn tong niet kon.
Reflux
Voeden in de auto
De periode daarna verbeterde het iets, hij begon weer iets beter te groeien en ik merkte dat hij minder snel los liet. Het gillen, vechten aan de borst, hikken, verslikken, boeren en spugen bleef. Ik had eerst het tongriempje de tijd gegeven en Fosse de tijd gegeven om te wennen, om te oefenen met zijn nieuw verworven tongvaardigheden. Maar hoewel het dus een kleine verbetering gaf bleef de pijn. Tijd voor de volgende stap, want reflux had de lactatiekundige ook genoemd en ook bij het consultatiebureau had met aangegeven dat we misschien eens moesten gaan kijken naar medicatie. Omdat we toch al naar de kinderarts moesten legde ik dat gelijk daar voor en die vond het een goed idee om maagzuurremmers te proberen want ze hoorde hem flink slikken en mijn hele verhaal paste er bij.
Het is zeker een verschil die medicatie, ik kan hem nu plat neerleggen, wauw, gewoon even een tijdje spelen in de box! Ik hoef hem niet meer de hele dag rechtop te houden en te dragen, heerlijk. Maar aan de borst…tja, laten we het daar eens over hebben.
Vijf maanden afzien
Zo zijn we nu op het punt aangeland dat ik vijf maanden borstvoeding geef. Ik ben er trots op want het ging niet zonder slag of stoot. Eigenlijk gaat het dat nog steeds niet. Hij trekt, slobbert, drinkt onrustig, draait met zijn hoofd. Maar inmiddels duren de voedingen eerder 10 minuten dan 1,5 uur, heb ik af en aan erg gevoelige tepels maar stuk zijn ze nooit en nog veel belangrijker hij groeit. Dat het zeer doet neem ik maar voor lief, zo lang het af en toe weer wegtrekt en niet erger wordt houd ik het wel vol. Ik kan dat gewoon, powerrrrr.
Ik moet wel zeggen dat het niet zo hemels is als ik het me had voorgesteld. Zo’n stukje band opbouwen met je kind, ultieme hechting. Ik bedoel dat is er wel. Dan heeft mijn man Fosse net rustig en dan zeg ik wat hardop, moet ik dus niet doen want mijn stem betekend dat de redding nabij is, EEETUUUUUH! En brullen dus.
En borstvoeding geven betekend ook dat je vast zit aan je kind, ook als je even geen zin hebt. Oh ja, je kunt ‘m best een flesje afgekolfde melk geven. Maar dan moet je dus wel kolven. Dan hang je dus een half uur aan de melkmachine en sta je nog in dienst van je kind. Oh ik heb het er voor over hoor. Maar soms ook even niet, dan wil ik gewoon niet, gewoon even niks. Dan wil ik gewoon op de fiets naar de supermarkt kunnen en dan uren wegblijven omdat ik nog iets anders heb bedacht zonder dat ik me zorgen hoef te maken over een brullend kind wat z’n moeders tiet nodig heeft of over ontploffende borsten die als niet door het kind dan wel mechanisch geledigd moeten worden.
En zullen we het maar niet over ’s nachts hebben? Ik heb nooit een nachtje vrij. Moehoe!
De heerlijkheid
Voeden in de ringsling deel 2
Toch is het ook heerlijk om zo’n klein mannetje te zien groeien op niets anders dan jouw borstvoeding. Dat heeft toch wel iets magisch. Eerst 9 maanden in de buik en daarna er buiten groeien op wat mama geeft. Oké het is lichtelijk parasitair, zo’n wezentje wat van je eet, maar zo heeft de natuur het bedoeld. Toch bijzonder!
En ergens is het ook wel fijn dat hij je gewoon nodig heeft. En het excuus dat ik extra veel van lekkere dingen moet omdat ik ook de portie voor Fosse eet werkt goed bij onze oudste kinderen. Werkt alleen wat minder goed voor de weegschaal. Ach ja.
En vergeet niet dat je altijd je borsten bij je hebt, altijd warme melk klaar voor gebruik. Ik heb er geen enkele moeite mee om ergens anders te voeden. Nou ja het is soms onhandig. Zo heb ik laatst op het schoolplein gevoed, toen ben ik maar op de grond gaan zitten want staand voeden onder je jas, nou ja, dat werd hem niet.
Het is allebei
Voeden op de grond in de babykamer. Voeden kan overal.
Kortom borstvoeding is alles. Het is niet fijn en fijn, het is leuk en niet leuk, het is vreselijk en heerlijk, het is de hemel en de hel. Het is alles en het is niks. En als de goeroes het het beste weten trek ik een lange neus. Degene die het het beste weet ben ik. Voor mezelf dan. En voor Fosse, al is mijn man het daar natuurlijk niet altijd mee eens. Lang leve de borstvoeding… of niet.
Terwijl ik vastgekoppeld zit aan mijn kolfapparaat moet ik denken aan een gesprek wat ik vanmorgen had met medeblogster Femke van onlineopvoeden.nl, ik gniffel een beetje bij de gedachte. Onze kinderen schelen niet veel en binnenkort zijn ze zes maanden oud. Hét moment dat je volgens de Rapleymethode (of de Kleintjesmethode) met bijvoeding kunt beginnen. Eigenlijk klopt dat niet helemaal, je moet kijken naar wat je kind nodig heeft, maar ongeveer 6 maanden staat er wel voor. Wij willen allebei op deze manier bijvoeding combineren met de borstvoeding en we gebruiken ook allebei wasbare luiers. Veel overeenkomsten dus wat het leuk maakt om ideeën met elkaar uit te wisselen. Vanmorgen hadden we een grappig gesprek over poep. Dat kan ook alleen maar met andere ouders haha, wie praat er nou enthousiast over poep?
Zo lang je kindje alleen maar borstvoeding krijgt is de poep, tja eh, zacht, nat, geel en heeft het weinig consistentie. Bij wasbare luiers betekend dat dat je het er gewoon uit zult moeten wassen want het gaat dwars door de wegwerp inlegvellen heen die bedoeld zijn om poep op te vangen. En er naast ook trouwens want ze produceren vaak spuitluiers die er berucht om zijn dat ze alle kanten op gaan. Lekker verhaal hé?
Verandering
Het wordt nog lekkerder. Als je kindje vaste voeding krijgt, of iets anders dan borstvoeding in ieder geval, dan veranderd de poep ook. Op zich niet zo gek natuurlijk, wat ze binnen krijgen is ook anders. Maar Femke en ik gaan dus binnenkort beginnen met bijvoeding en vanmorgen hadden we het er dus over dat we zo nieuwsgierig waren hoe de poep er dan uit zou gaan zien. Of dat wat vaster zou worden, misschien zelfs echte drolletjes.
Ik weet nog wel dat bij Lucas die eerste stukjes broccoli die ik met 6 maanden gaf de volgende dag alweer terug te vinden waren in zijn luier. Maar hoe die poep er verder uit zag weet ik echt niet meer, ik gebruikte wegwerpluiers dus het maakte ook niet zo veel uit, ik gooide ze toch met inhoud en al in de prullenbak.
Wegwerppoep
Als wasbare luiermoeder ben ik ook benieuwd hoe dat zal gaan met de poep die niet meer zomaar in de wasmachine kan. Er zijn daar inlegvellen voor die je weg kunt gooien. Ik ben al voorbereid, ik heb twee soorten in huis om te proberen. Maar wat nou als de poep niet vaster wordt en er nog steeds doorheen loopt? Of wat nou als mijn kind steeds scheef poept? En ik zie mezelf al stuntelen met een kind met vieze billen en zo’n wegwerpding met poep. Waar ga ik dat dan laten? Hoe zorg ik dat het geen grote smeerbende wordt. Want hoewel ik niet echt snel onder de indruk ben van poepluiers vind ik poep die overal aangesmeerd wordt wél vies.
Prullenbakje
We praten over of we dan een klein prullenbakje op de commode gaan zetten. Ik wil dat wel, ik zie mezelf niet rondlopen met poepvellen naar andere plekken en je wil zo’n vel ook snel uit de weg hebben denk ik. Maar de vraag is wat je dan voor bakje koopt, wat handig is daarvoor én wat je er in doet. Een plastic zakje, waarmee je dus alsnog plastic afval creëert. Of afbreekbare zakjes, maar die kunnen vaak weer niet erg goed tegen vocht. Misschien gewoon een wasnetje, maar daar zitten gaatjes in dus dan wordt het bakje alsnog vies. Of zou een klein wetbagje wat dan daarna mee gaat in de was een idee zijn? En doe ik die vieze vellen dan gewoon los in de kliko? Dat wordt natuurlijk ook niet echt een frisse boel. Ik neig nu toch naar een plastic zakje in een klein prullenbakje. Dat is nog altijd beter dan de berg wegwerpluiers die we uitsparen.
Genoeg vragen dus!
Ik ben benieuwd hoe andere wasbare luiermoeders dat doen? En wat zijn de afwegingen geweest bij de keuze die je maakte?
Hoewel ik met veel liefde wasbare luiers voor mijn jongste telg gebruik is de liefde bij voor mijn eigen wasbare/herbruikbare (verzorgings)producten nog niet helemaal toegeslagen. Ik probeer van alles maar echt fan ben ik nog nergens van geloof ik.
Je kind voor het eerst naar de kinderopvang brengen is denk ik voor elke ouder een beetje spannend. Ik ben vrij nuchter maar er waren toch echt wel wat piekermomenten vooraf over hoe het zou gaan. Zou hij niet alles bij elkaar krijsen? Gaat hij wel slapen? Drinkt hij goed uit de flesjes? Hoe zal hij het vinden? Vragen genoeg dus maar ik vond het toch ook wel fijn. De tijd is rijp voor dat dagje kinderopvang zodat ik mijn handen ook eens vrij heb. Geen blogs typen met baby op mijn schoot, geen haastige luierwasjes vouwen in een slaapje.
Terwijl ik vastgekoppeld zit aan mijn kolfapparaat moet ik denken aan een gesprek wat ik vanmorgen had met medeblogster Femke van