Alle moeders zijn gek

Kennen jullie dat? Dat je baby slaapt en dat je eindelijk even rustig kunt douchen. Je stap onder de douche en op het moment dat de waterstraal je lijf raakt hoor je ineens gehuil, geroep of gegil. Je verstijfd en je baalt, wéér niet rustig douchen. Je gooit gauw wat shampoo in je haar, want die vette lokken kunnen écht niet meer, spoelt het half uit en springt weer onder de douche vandaan. Met een paar halen veeg je de ergste druppels van je lijf en naakt ren je naar je kind om het te gaan troosten.

En dan niets… de baby slaapt als een roosje, je kunt nog geen traan bespeuren. Huh?

Gestoord

En dan besef je het, je bent psychisch niet helemaal in orde. Niet alleen vergeet je ongeveer alles en is je hoofd een chaos maar nu hoor je ook nog dingen die er niet zijn. Oh nee.

Voor je naar de psychiater gaat, volgens mij hebben heel veel moeders hier last van en is het eigenlijk best normaal. Niet alleen speelt slaapgebrek je parten, ook je moederinstinct staat helemaal aan. Zeker in het begin als je kind nog zo hulpeloos klein is dat het alleen maar kan huilen. En huilen, tja, dat kun je horen in de wind, in de druppels van de douche en soms zelfs in stilte.

Gillen

Ik heb hier dus heel erg last van. Fosse kan enorm gillen, hard en hoog. Hij heeft de eerste maanden ook erg veel gehuild dus dat geheel zat helemaal geprogrammeerd in mijn hoofd. Inmiddels huilt hij gelukkig wel wat minder, sinds zijn tongriempje en lipbandje doorgenomen zijn en hij zuurremmers krijgt vanwege de reflux bevalt het leven hem toch een stukje beter. Gelukkig maar want zo’n verdrietig en boos baby’tje dat tranen met tuiten huilt doet echt wat met je. Alles in je wil reageren om het op te lossen.

De eerste maanden moest ik vaak snel douchen want als hij wakker werd dan begon hij gelijk te krijsen meestal. En heel regelmatig werd hij precies wakker als ik onder de douche stond. Op een gegeven moment stond ik nooit meer rustig onder de douche want ik was altijd aan het luisteren of het wel goed ging. En ja, dan gebeurde het dus vaak dat ik iets hoorde wat er helemaal niet was. Gehuil wat geen gehuil was, misschien was er zelfs helemaal geen geluid. Maar ik hoorde het wel.

Gaat dit ooit nog over?

Gelukkig weet ik inmiddels uit eerdere ervaring dat dit er gewoon een beetje bij hoort. Moeders worden gewoon echt een beetje gestoord als ze net een kind hebben gekregen. Of het ooit helemaal over gaat weet ik eigenlijk niet. Ik hoor ook de oudsten regelmatig en dan blijken ze het niet te zijn. Het leuke is trouwens dat ik een vrij slecht gehoor heb dus als ze het wél zijn hoor ik ze juist vaak niet. Dan zegt mijn man ’s avonds: “er komt er eentje naar beneden” en 3 minuten later staat er inderdaad een kind.

Minder wordt het wel, die eerste tijd ben je moe, gespannen en is alles nieuw en bovendien is het ook heel gezond dat je alert bent denk ik want je baby is afhankelijk van jou. Op een gegeven moment krijgen dingen een ritme, hoor je alleen dingen die er niet zijn omdat je ze verwacht of als er een geluid is wat er erg op lijkt. Dat is wel zo rustig want anders kun je nooit meer rustig douchen… Oh wacht, rustig douchen wordt echt overschat, de oudste twee hebben dat ook nog niet helemaal begrepen. Daarom douche ik meestal pas als ze naar school zijn want ik heb echt behoefte aan een paar minuutjes voor mezelf zodat ik rustig wakker kan worden.

 

En jullie? Hebben jullie ook dat je je kinderen hoort terwijl ze geen geluid maakten? En wat ik me ook echt afvraag, hebben papa’s dat ook?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *