Luierlente

Met dit prachtige weer krijg ik het echt enorm in mijn bol. Ineens heb ik zin om van alles te gaan doen in de tuin, de kussens van de tuinset op te schudden en de moestuinbakken klaar te maken. En het allerfijnste: de luierwas ophangen aan de wasmolen. De vorige keer (link) leverde dat niet alleen bevroren luiers maar ook bevroren vingers op. Daarna heb ik maar geen luierwas meer uitgehangen buiten, in het zonnetje voor het raam werkt het ook wel aardig en het is een stuk minder koud. Bovendien kan ik ze dan laten hangen tot ik weer eens een luierzenmomentje nodig heb. Of ik bedoel eigenlijk dat ik ze kan laten hangen tot ik ze nodig heb, het wasrek als kast werkt prima.

Maar nu zijn de temperaturen al dagen goed en er valt bijna geen regen. Dat vraagt er dus gewoon om de luierwas buiten te hangen. Als ik de laatste dagen uit het raam keek ’s ochtends was de eerste vraag die in me opborrelde steeds: “Is het alweer tijd voor een luierwas?”. Helaas hoeft die maar eens in de 2/3 dagen dus het antwoord was tot nu toe meestal teleurstellend of ik had geen tijd om de was in de ochtend te doen waardoor het al bijna geen zin meer had. Gisteren had ik het eindelijk voor elkaar, ik had de avond ervoor al een voorwas gedaan en de machine daarna aangezet zodat de luiers bij het ochtendgloren klaar in de machine zouden zitten. Niet dat ik het bij het ochtendgloren buiten hang, dan lig ik nog in bed. Ik ben soms (oké vaak) nogal een chaoot dus dat het lukte is nog een klein wonder, dus kon gisteren de vlag uit, eh was uit.
En zeg nou zelf, wat is er nou heerlijker dan wapperende was die je daarna fris naar buitenlucht geurend binnenhaalt.
Hij was alleen wel nog een beetje nat. En toen moest hij binnen opgehangen worden. En dat was ik vergeten. Maar gelukkig heb ik een man die dat niet vergeet, dus de volgende ochtend ontdekte ik dat die vergeten was al lang weer aan het rekje hing. Ik blijf in wonderen geloven.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *