Het was de laatste tijd wat stiller dan gebruikelijk hier op mijn blog. Ik was gewoonweg te moe om nog maar iets te kunnen schrijven. In mijn hoofd een soort grote warboel van woorden en zinnen en ik vergat de simpelste dingen. Geen staat van zijn waarin je lekker blogjes gaat schrijven. Ik niet tenminste, hoewel ze misschien best interessant hadden kunnen zijn. In de warrigheid had je waarschijnlijk heel wat van mijn vermoeidheid kunnen proeven.
Uiteraard was de voornaamste oorzaak een baby genaamd Fosse, inmiddels bijna 7 maanden oud en de afgelopen weken een waar spook. Ineens gingen we van één naar twee en uiteindelijk naar veel voedingen in de nacht. Om de twee uur was geen uitzondering dus elke keer als ik net een beetje lekker lag te slapen weer hoorde ik weer de vraag om meer. Mijn borsten voelden als lege theezakjes en Fosse was een soort rupsje nooit genoeg. Er waren nachten dat ik wakker werd omdat hij een voeding wilde maar zo moe was dat ik gelijk weer in slaap viel om vervolgens 5 minuten later weer wakker te schrikken van Fosse die een voeding wilde. Heel effectief…
Overdag liep ik deze dagen als een zombie rond, mijn man en ik liepen over alles te kibbelen en de oudste twee waren uiteraard super vervelend. Of zou dat ook maar gevoel zijn geweest?
Er waren momenten dat ik dacht dat ik beter kon stoppen met borstvoeding, er waren momenten dat ik heel hard “Neeeeee” riep als ik weer eens op commando moest komen opdraven voor een voeding.
“Wat heeft hij toch?” zeiden we tegen elkaar. Wat een luxe was die ene nachtvoeding eigenlijk die we eerder hadden. Tuurlijk heb ik daar ook wel eens op gemopperd, ik zou er veel voor over hebben om gewoon door te kunnen slapen. Alleen die enkele keer dat hij ineens wel langer slaapt word ik zelf altijd dus ik weet niet of ik daar wat mee op schiet.
Ik besloot op onderzoek te gaan. Die tanden dat geloof ik ondertussen wel, hij kwijlt al maanden als een malle maar ik zie niks doorkomen. Ik denk dat hij gewoon voorlopig tandeloos blijft. Ook best fijn want ik moet er niet aan denken dat mijn kleine bijtertje zijn vlijmscherpe verse tandjes in mij zet tijdens het drinken. Of in mijn kin waar hij regelmatig vol overgave op begint te kauwen. Mijn kin is favoriet na de borst. Nee geen tanden dus. En ziek was hij ook niet. Extra dekens of juist minder hielpen niet. Een extra voeding of de hele avond voeden hielpen ook niet. De fles geven voor het slapen gaan en daarna nog de borst was ook niet de oplossing, het leek heel even te helpen, hij werd pas na drie uur wakker. Om vervolgens weer elke twee uur te komen. Nee daar ga ik niet extra voor kolven.
Ik besloot Google maar eens te raadplegen. Dit leek verdacht veel op een sprongetje. Nou houd ik dat niet zo bij en eigenlijk geloof ik niet zo in sprongetjes. Ja wel dat ze er zijn hoor en ook wel dat kinderen zich op sommige gebieden redelijk gelijktijdig ontwikkelen. Maar niet dat ze allemaal precies op dat moment hetzelfde gaan doen. Nee dat kan toch niet? Ik bedoel, mijn kind is uniek.
Toch niet zó uniek heb ik gemerkt. Bij sprongen moet je rekening houden met de uitgerekende datum. Ik dacht dat die sprongen eigenlijk alleen in de eerste maanden zo duidelijk voorkwamen maar google leerde me toch wat anders. Met 6 maanden hebben ze een flinke sprong. Ik moest even terugrekenen want Fosse is 3 weken eerder geboren dan de uitgerekende datum maar ik kwam, stomverbaasd eigenlijk, tot de conclusie dat het gelazer precies rond die 6 maanden was begonnen!
Op zich vond ik het ergens ook wel hoopgevend, dat betekend dat het ook weer over gaat toch? Hoewel ik natuurlijk af en toe mijn twijfels had daarover hield ik me daar toch aan vast. Niet: ‘uiteindelijk gaat het over’ maar: ‘binnenkort gaat het over’ was mijn motto.
En het klopte, na een paar weken dramatisch slapen lijkt het nu weer de goede kant uit te gaan. De meeste nachten komen we weer uit op 1 voeding en Fosse kan inderdaad nieuwe dingen. Hij rolt, hij slaapt vaak wat makkelijker in en wil af en toe zelfs in zijn eigen bedje (de co-sleeper) slapen. Hoera!
Dus nu ik weer een klein beetje boven water begin te komen kan er af en toe ook wel weer een blogje af. Dat vind ik tenslotte hartstikke leuk om te doen. Als ik geen wallen tot op mijn knieën heb tenminste.