Eén meisje hebben wij. Een echt meisjemeisje, nou ja, wel eentje die met haar mooie jurken in bomen klimt, viezer dan vies thuis komt van school en haar lange haren die écht niet kort mogen regelmatig draagt in vogelnestdracht. Hoe meer eten er in haar haren verdwijnt, hoe groter het aantal niet te ontwarren klitten.

Dit stoere meisje houd van roze, van jurken en van glitter. Heel erg van glitter. Voor haar verjaardag kreeg ze van opa en oma een prachtige doos met platen met stukjes stickerpapier waarop je glitters kon strooien. Kleuren met glitters. Er zaten ook buisjes in met glitters in de prachtigste kleuren. Erg blij was ze met deze doos, al was het gebruik er van haar nog even ontgaan. Er zaten glitters in en mooie platen, wat wil een meisje nog meer?

Gisteren, na een dagje dierentuin met scouting waarbij ze thuis kwam met een potje zelf gekocht slijm kwamen ineens de glitters weer tevoorschijn. En zoals dat gaat met inventieve zelfontdekkende en ondernemende kinderen zat dat buisje glitters ineens ín het potje slijm. Na wat lekker gekneed had ze glitterslijm. Slijm met glitters, wat kan een stoer meisje nog meer wensen?

De glitters zaten wel verspreid rond haar plekje aan tafel, we mopperden en stofzuigden wat en zeiden dat we dit niet zo fijn vonden. En daarmee was de kous af dachten we. Het was ook rond spitstijd, we gingen eten, we hadden helemaal geen tijd voor preken over glitters.
Vanmorgen werd ik wakker van een soort hoge fluittoon en het geluid van de stofzuiger. Ik dacht dat een van de kinderen weer eens een blokfluit te pakken had maar het bleek mijn man te zijn die obsessief aan het stofzuigen was. Nog moe van een nacht met meerdere voedingen probeerde ik me nog eens om te draaien en me af te sluiten voor het geluid. Helaas, het hielp geen zier en niet veel later kwam er een luid snikkend meisje naar me toe. “Papa heeft het weggegooid!” Brulde ze overstuur. Nou is er soms minder voor nodig dan een potje glitters in de prullenbak om zo’n huilbui te krijgen dus in eerste instantie spreidde ik slechts mijn armen om haar de knuffel te geven die ze nodig had.

Daarna besloot ik toch maar even poolshoogte te gaan nemen en trof een getergde pappa in pyjama met stofzuiger en een dikke frons tussen zijn wenkbrauwen. Met een klein lachje vraag ik wat er aan de hand is en ik krijg een stortvloed van glitterirritatie over me heen. Ik moet nog wat harder lachen, papa’s en glitters zijn blijkbaar geen goede combi.

Ondertussen besluit Lotte in dit moment van onoplettendheid de doos van het project uit de prullenbak te vissen. “NEEEEE!” Roept papa en ik loop snel richting de prullenbak. Ineens voel ik dezelfde paniek die uit zijn woorden spreekt. Ik pak de doos over en ineens zitten ze overal. Glitters! Overal glitters! De keuken en de prullenbak zijn nog tot daar aan toe, maar ze zitten ook op mij! Aan mijn handen, aan mijn kleren, aan mijn voeten en nu vast ook in mijn haar. Help!
Ineens begint de volle omvang van het probleem tot me door te dringen. Glitters op de vloer, glitters op mij, glitters op onze kleren, glitters op onze handen. En op mijn baby die alles in zijn mond stopt. Wie weet hoeveel plastic hij al in zijn buikje heeft zitten. Ok, eigenlijk ben ik daar dan weer niet zo heel bang voor, hij zal het waarschijnlijk wel overleven. Maar toch zet het me aan het denken.

Als wij onze handen wassen spoelen we de glitters zo het riool in. Allemaal kleine plastic dingetjes die zo in het water terecht komen. Als wij onze kleren wassen komen de glitters via de wasmachine ook in het water terecht. En de opgezogen glitters blijven natuurlijk ook niet eindeloos in de stofzuiger zitten. Nou zijn glitters natuurlijk nog niet zo klein als microplastics, maar wie weet hoe goed ze gefilterd worden en waar die toch behoorlijk kleine plakkerige plastic deeltjes allemaal terecht komen. Als we naar buiten gaan verliezen we ook glitters, dat kan niet anders met deze hoeveelheid. Glitters op straat, glitters in mijn moestuin, glitters in ons en in ons eten. Dat kan toch niet helemaal goed zijn?

Ondertussen hoor ik mijn man een glitterpreek geven over plasticsoep, over microplastics en over het milieu. Ineens zie ik Lottes gezicht ernstig kijken, het milieu vind ze heel belangrijk. Ze wil haaien redden, geen beesten eten en maakt zich zorgen over aardbevingen en de klimaatverandering. Ik zou willen dat mijn 7-jarige zich wat minder zorgen zou hoeven maken, dat ze geen nachtmerries zou hoeven hebben over klimaatveranderingen en dat soort dingen. Het zit echter ook in haar aard, ze neemt zulke dingen erg serieus en misschien begrijpt ze ze ook gewoon wat te goed voor haar 7 jaar. Onze 6-jarige zoon maakt zich daar totaal niet druk over, voor hem is het belangrijk dat hij zijn boterham met pindakaas krijgt, dat hij om drie uur een koekje mag en dat zijn net gebouwde legobouwwerk minstens een week mag blijven staan.

De strijd tegen plastic is nu een gezinsproject geworden. Ik ben bezig met shampoobars en zeep testen zodat we de shampoos met microplastics en de plastic flessen kunnen verbannen, we gaan het glitterschilderij nu kleuren met gekleurd zand en we geven de kinderen hun brood altijd mee in een trommeltje, nemen altijd een tasje mee als we boodschappen gaan doen en vertellen onze kinderen over plastic, verspilling en dat we zuinig moeten zijn op de aardbol. We hebben er in elk geval eentje mee, de glitters zijn manmoedig verbannen en de eerstvolgende keer dat Lotte ziet dat we iets met plastic meenemen zullen we het waarschijnlijk te horen krijgen. Op naar minder plastic op plekken waar het niet hoort!